Guy Smeets Band verrast op Conincx Pop.

De Guy Smeets Band mag met recht een van de grootste verrassingen van de 31e editie van het Conincx Pop festival genoemd worden en dat op meerdere fronten.
Twee dagen voordat het festival zou plaats vinden, werd de organisatie opgezadeld met de afmelding van de Pignose Willys. Het is dan kort dag om nog een vervangende band te vinden, die tevens blues of bluesgerelateerde muziek dient te spelen, want van die traditie wilde men niet afwijken.

Guy Smeets werd benaderd en was meteen bereid, maar het jonge snarenwonder diende eerst een vervangende drummer te vinden, daar Roy Vogels met zijn voet in het gips zat en dat drumt nu eenmaal niet lekker. Met Herman Klaassen werd een invaller gevonden en de band had nog net de tijd om hem tijdens één repetitie vertrouwd te maken met hun repertoire. Het is tekenend voor de ervaring van de drummer dat hiervan tijdens het concert niks van te merken was, integendeel! De band klonk alsof men al jaren met elkaar speelde.

Het openingsnummer ‘Green Light Girl’ (Doyle Bramhall), maak ik mee vanuit een hoogwerker, een fantastisch idee van de organisatie en een leuke geste naar de fotograven om zo het festival eens op een andere manier in beeld te brengen. Als ik me na deze leuke ervaring, waarvoor dank, richting podium begeef hoor ik alleen maar bewondering voor de band. Als een lopend vuurtje heeft zich het nieuws verspreid dat Guy pas 15 jaar oud is en de verrassing is compleet.

Ik had Guy natuurlijk al eens vaker gezien en de lijst van gitaristen waarmee hij al eens samengespeeld heeft is zeer indrukwekkend, maar met zijn eigen band was voor mij ook nieuw.
Guy heeft een aantal ‘oude rotten’ om zich heen verzameld die op vele jaren ervaring kunnen bouwen en alles al eens mee hebben gemaakt, maar waar nog steeds het speel plezier van afspat. Iemand als Colly Franssen hoeft in de Nederlandse bluesscene al lang geen introductie meer en als je ergens een oude rode Van ziet staan, weet je dat het met de Hammond klanken wel goed zit.

Ook de ritme sectie zet vandaag zijn beste beentjes voor. Herm Klaassens (drums) en de altijd vet groovende bassist Nick McGrath (ex- Action in DC, Paul God Band) leggen een strak ritmisch tapijtje neer waar op Guy uitbundig kan soleren en Rob van der Sluis, de zanger met de lekkere rauwe strot, zich volledig kan uitleven.
e band is verrassend goed op elkaar ingespeeld en weet het publiek op de wei van begin tot eind te boeien. Na de langdurige koude en natte perioden kunnen zij zich eindelijk in de zon koesteren en is het liggend in het gras genieten geblazen van de muzikale versnaperingen.

Natuurlijk prijken er covers op de set, maar niet het bekende werk dat je zou verwachten. Al hoewel,…. ‘Going Down’ en de Cream klassieker ‘Sunshine Of Your Love’ zullen ook bij de niet bluesliefhebber bekend in de oren klinken.
Het meest in het oog springende nummer in deze onderhoudende set, waar goed de vaart ingehouden wordt, is ‘Get A Life’(of your own). Guy schreef het nummer zelf en zoals een goede bluessong hoort te zijn gaat het over persoonlijke ervaringen die hij nu al in zijn nog jonge leven heeft opgedaan, in dit geval onderwerpen als pesten en jaloezie.
Op de setlist staan verder: ‘Lonesome Road Blues’, het instrumentale ‘Alchemy’, Living With The Blues’ en een prachtige vertolking van ‘Bluest Blues’ van de dit jaar overleden Alvin Lee (+ 06-05-2013), meteen gevolgd door ‘Sugar Rush’.
Een welgemeend gescandeerd ”We want more!” van het enthousiaste publiek, wordt helaas wegens het tijdschema niet gehonoreerd. Jammer ze hadden het verdiend en zij waren de eerste en -naar ik meen- ook de enige band die om een toegift gevraagd werd.

Ik kan iedereen die naar Bluesrock Tegelen gaat aanraden om op tijd aanwezig te zijn, want de Guy Smeets Band zou ook daar wel eens voor een verassing kunnen zorgen en het gras voor de voeten van anderen wegmaaien.

Bron: Bluesbreeker.nl