Zelden heb ik een bluesfestival bezocht waarbij ik alle bands goed vond en dat is ook geen drama, maar in Vlierden is het mij toch overkomen bij het Keeping The Blues Alive festival van dit jaar. Vanaf band 1 tot en met band 6 ben ik op en top vermaakt door de muzikanten, entourage, sfeer, publiek en organisatie.
RenoHet programma start al vroeg met om kwart voor twee de opening met Reno’s Rumble. Het Limburgse kwintet onder leiding van Reno Sharif. Samen met Paul Voestermans, Jules van Bussel, Hans Leijendekkers en Sjaak Korsten zorgt hij met een overheerlijke set volvette blues, met harp en alles wat er bij hoort, voor een bijzonder aangenaam begin van de 2e editie ‘Keeping The Blues Alive’. En alsof de band nog iets moet bewijzen, eigenlijk hoeft dat niet want: ‘goede wijn behoeft toch geen krans’, wordt er met volle overtuiging begonnen’. Met het altijd kenmerkende en herkenbare nummer ‘Ready For Rumble’ wordt de 2e editie van dit festival geopend en is het ijs gebroken en de sfeer is bepaald zoals blijkt. Eigen werk afkomstig van hun demo “Ready To Rumble” wisselt zich af met grandioos uitgevoerde covers van onder meer Lester Butler; William Clark en Little Walter. Het is werkelijk genieten van nummers zoals: ‘Going To The Church’ of ‘Automatic’ dat als toegift wordt gespeeld
BoogieTijdens de ombouwpauzes op het grote podium zorgt achter in de zaal de Poolse formatie Boogie Boys voor vermaak. Zij bewandelen het bluespad via voornamelijk de rock ’n roll deur. Een wel hele leuke mix van diverse stijlen kan ik je zeggen. Pak je daarbij ook nog hun performance dan is het iedere keer weer je verkneukelen om de band te gaan beluisteren en te zien. En dat kan vandaag vijf keer. En iedere keer presenteert de band zich zo’n dertig minuten met bekende deuntjes als ‘Chez Lavie’ en meer van dat soort werk. Hun werk balanceert tussen traditioneel en wat moderner werk. Erg leuk om te zien en te horen. Het steekt verdomde goed in elkaar wat de band doet. Geen wonder ook dat John Clifton vaker met hen optreedt.
Tot vandaag voor mij een heel onbekende band maar die tijdens de Blues Challenge in Memphis menigeen heeft doen verbazen. En dat is hun vandaag ook weer gelukt tussen ieder optreden in van het grote podium.
GiuNog zo’n entertainer, maar dan van vlak over de grens in België, is Lightning Guy Verlinde. De aimabele muzikant die met zijn band, solo en als trio door de Benelux toert en ongeacht zijn gesteldheid hij gaat er voor de volle 100% tegenaan. Vandaag staat hij met zijn trio op de planken en samen met gitarist Richard van Bergen (Rootbag; Shiner Twins en Peter Greene Tribute band) en drummer Erik Heirmans vertolken zij hoofdzakelijk nummers van Houndog Taylor. Misschien denk je dan dat je alleen, met respect geschreven, ‘oude meuk’ te horen krijgt. Maar niets is minder waar, natuurlijk zijn het nummers uit de oude doos maar dan wel op een wijze vertolkt alsof ze net uit de pen zijn gevloeid.
De blues wordt met zo’n passie en intensiteit gespeeld dat je er helemaal niet bij stil staat dat het muziek is van een meesterlegende in de blues. Hun uitvoering en improvisatie bij het nummer ‘Sadie’ is een pareltje. Man dat was even kicken kan ik je verzekeren. En dan die performance, zonder enige schroom of ingetogenheid voert Guy gesprekken met het publiek en nodigt ze uit op het podium. Er wordt stuivertje gewisseld van instrumenten dit tot grote hilariteit van het publiek. Het is een grote blues party. Je mag je als organisatoren in de handen knijpen met zo’n spetterend optreden. En er volgt nog veel meer totdat het twaalf uur in de nacht is.
Maar eerst weer even iets drinken, eten en luisteren naar de Boogie Boys die weer een leuke show op het kleine podium neerzetten. Daarbij schiet het broodje kaas of het soepje wel goed mee weg.
Tom Howlin’ Stone, net als Reno’s Rumble, ook, uit het Limburgse heeft inmiddels ook al een sterke en gedegen naam opgebouwd in het blueswereldje. En sinds het uitkomen van hun debuut album “Slowblues In A” is hun populariteit alleen maar gestegen. De band met nog vrij jeugdige muzikanten, velen vinden het geweldig hoe deze jonge gasten al met het bluesvirus zijn besmet, spelen een combinatie van eigen werk en covers.
Onvoorstelbaar goed zijn hun eigen songs zoals ‘Do My Own Thing’ en The Devil Is Watching You’ maar ook hun interpretaties van de nummers van hun grote voorbeeld Sean Costello worden tot in de puntjes gespeeld. Wat te denken van ‘Cuttin In’ of ‘How In The Devil’. Twee fantastische uitvoeringen die mij kippenvel bezorgen. Zanger, gitarist Tom ‘Howlin’ Stone neemt voornamelijk de zang voor zijn rekening maar ook op gitaar staat hij zijn mannetje. De leadgitarist van de band is ongetwijfeld Daan Geerlings die zich laat ondersteunen door, vandaag alleen op bas, Jules van Bussel en drummer Juliën Rapmund. Een prachtig optreden zet Howlin’ Stone neer waardoor zij ook veel bijval van het publiek krijgen. Het afsluitende ‘Put A Spell On You’ is een verdomd fraaie afsluiter en hier en daar hoor ik al wat gemompel dat dit een van de betere bands van de dag is. Je mag het een kwestie van smaak noemen maar eerlijk is eerlijk ik denk diegene die dat mompelen niet ver van de waarheid zitten.
Afwachten want er komen nog twee bands maar wat nu al vast staat is dat de sfeer buitengewoon goed is en hetgeen we al gezien hebben van klasse is geweest.
john Uit Fresno California komen voor de tweede keer naar Keeping The Blues Alive The Mofo Party Band. Een kwartet dat zijn naam alle eer aan doet. Een party vieren met een uitgelezen setlist van opzwepende bluesnummers. Veel uptempo nummers gecombineerd met het typische Amerikaanse entertainment gehalte zorgen ervoor dat ongemerkt het optreden als een raket zo snel voorbij gaat.
Ongelofelijk eigenlijk dat als je iets mooi vindt de tijd nog sneller blijkt te gaan… Bij zo’n muziek kun je niet stil bij blijven staan. En ondanks dat ik ze een week eerder al aan het werk heb gezien en bijna hetzelfde aan me voorbij heb zien gaan, sta ik nog steeds verrast te kijken van hun gedrevenheid maar ook van hun goede muziek. Hier staat een brok ervarenheid die het publiek met de juiste muziek en instelling kunnen paaien. De nummers ‘What Kind Of Woman’ en ‘One Fine Chicken’ ken ik praktisch woordelijk meezingen maar toch iedere keer wordt ik door deze nummers ingepakt. Het duo John (zang en harp) en Bill Clifton (gitaar) is goud waard en samen met drummer John Shafer en bassist Matt Molten staat The Mofo Party Band als een huis. Altijd goed voor een heerlijk bluesfeestje, daar staan ze iedere keer weer garant voor. Mooi is het ook als Bill bij het nummer ‘Walking Talking’ tussen het publiek loopt en via gitaar met hen praat. En dan zijn gitaarspel en de daaruit voortvloeiende gitaarsolo zijn grandioos. Dit is dus alweer een absoluut top optreden.
JeffHelemaal nieuw voor mij is de Jeff Jensen band uit Amerika. Alhoewel ik al hun recente album “Morose Elephant” heb gerecenseerd ken ik ze live niet. Maar ik heb al van verschillende fotografen, recensenten en bezoekers gehoord dat dit de verassing zal kunnen worden.
Onbevooroordeeld, kan ik dat wel als ik hun cd heb gerecenseerd?, sta ik voor het podium klaar en laat het maar over me heen komen.
Met zijn bos haar in een knotje gedraaid betreedt Jeff Jensen het podium, ogend als een ‘beroeps student’ pakt hij zijn instrument en haalt daarop eens flink uit, zijn Fender galmt door zaal Thijssen en dan is het hek van de dam. Zijn haren losschuddend speelt hij met zo’n passie en gedrevenheid blues en bluesrock, funk, soul slowblues dat het publiek aan zijn lippen hangt. Voor ons fotograferen is hij vrij moeilijk te pakken voor de lens. Een echte ‘spring in het veld’ zo zal ik het maar omschrijven, die rent van voor naar achteren, van links naar rechts en omgekeerd. Maar wat een geweldige gitarist en prima zanger, zijn uitvoering van Ray Charles ‘Hometown’ is er een om door een ringetje te halen. Net zoals ‘Double Trouble’ van Otis Rush maar ook zijn eigen nummer waarvan ik ‘Coming Home’ zo mooi vind, zijn eigen werk mag er ook zijn. Maar live vind ik hem beter tot zijn recht komt dan op zijn studio album. Dit is werkelijk waar blues vanuit het hart. Geen poeha of dikke nek… gewoon recht voor zijn raap spelen en het publiek maar vooral zichzelf vermaken.
Keeping The Blues Alive 2015 is rond de klok van twaalven ten einde en ik heb genoten tot op het bot. Alle bands waren goed, erg goed zelfs. De verrassing voor mij natuurlijk Jeff Jensen Band maar de andere bands hebben er niets voor onder gedaan. De muziekstijlen die vandaag de revue passeerden zijn gevarieerd genoeg geweest om je niet te hoeven vervelen. En de locatie is voor zulke gelegenheden naar mijn gevoel ideaal. Op naar de volgende editie… chapeau organisatoren het is jullie weer gelukt.