Keeping the Blues Alive bij ‘de Toegift’ in het Brabantse Deurne is een van de recente initiatieven die wat mij betreft best vaker in de kijker gezet mogen worden. Enerzijds wordt de Blues muziek enthousiast en gedegen gepromoot, anderzijds de altijd gastvrije ontvang door de gebroeders Brouwers. Vanmiddag staat toch weer net even iets anders op het programma waar ik al een tijdje naar heb uitgekeken.
De Californische formatie MoFo Party Band. Als afsluiter van hun tweeweekse toer door West Europa komen zij dus nog een laatste feestje geven.
Frontman John Clifton blaast van meet af aan stevig door op de bluesharp en met de instrumentale opening laten zij meteen weten waar hun naam garant voor staat.
Mede door het hoge en aanstekelijke entertaingehalte van harpspeler John, hij weet met zijn sweet talk de bluezies meteen voor zich te winnen dus duurt het dan ook niet lang voordat iedereen los komt.
Na een minuut of twintig wordt Muddy Waters “Long Distance Call” ingezet en dan laat gitarist Bill Clifton , die in het begin nog een beetje het publiek probeerde in te schatten, van zich horen. Hij streelt de gitaarsnaren als een bedreven minnaar doch vliegensvlug afgewisseld als een vurige strijder. Wat ik stilletjes hoop wordt waarheid en hij krijgt steeds meer ruimte voor improvisatie. Met meerdere nummers van Muddy Waters zoals “Suger Sweet”- wat heeft deze man toch een heerlijke muziek achter gelaten- is het geleden leed bijna geloofwaardig. Maar John Clifton straalt zo’n portie positieve energie uit dat het wat mij betreft een middag Real Happy Blues Time is.
Basgitarist Mat Molton houdt zich tijdens de eerste set nog een beetje op de vlakte maar profileert zich gaande weg de tweede set iets meer. Dat zelfde geldt ook voor de prima drummende John Shafer, helemaal niets op aan te merken. Misschien heeft het wel te maken met het feit dat de broers Clifton zo overduidelijk en vloeiend op elkaar zijn ingespeeld dat het lijkt alsof deze twee de aandacht wegstelen. Bill loopt dan ook met zijn gitaar de zaal in en laat upclose and personal iedereen genieten van zijn formidabel gitaarspel. Dit geniet uiteraard de aandacht van iedereen, doch op het podium laat John Clifon zien dat ook de basgitaar geen vreemde voor hem is en dit moment loopt uit op een ineengestrengeld triootje van gitaar, bas en zang.
Er komen vele mooie en afwisselende nummers voorbij, van het slow “Living Proof” Hank Williams Jr maar ook het prachtige gebrachte “Jealous Woman” van T Bone Walker.
Uiteraard willen we allemaal een toegift of twee. We krijgen er wel vier. Meer dan twee uur een muzikale party van hoog niveau en dan kan mijn eind conclusie alleen maar zijn: ik heb een super middag beleeft met wel een van de meest aimabele bluesband uit de Verenigde Staten in een uiterst gastvrij etablissement.
Bron:Bluesbreeker.nl